Een wandeling rondom Zuid-Limburg is een wandelgids van Alex Buis. Wij hebben de laatste drie etappes gelopen en doorkruisten vele malen de taalgrens. Vlak over de grens maar geen spoor van Nederland.
Ze zeggen weleens dat van alle landen in Europa er geen twee buurlanden zijn die meer van elkaar verschillen dan Nederland en België. En dat terwijl we vroeger één en hetzelfde land waren en we voor het grootste gedeelte dezelfde taal spreken. Zodra je in Visé uit de trein stapt waan je je in Zuid-Europa. Hemelsbreed nog geen twee kilometer verwijderd van de grens ben je in een compleet andere wereld.
Sinds de zomer van 1989 lopen de polderlopers bij ieder nieuw seizoen een tocht door de polder om de volgende ochtend bij zonsopkomst de eerste zonnestralen van het nieuwe seizoen te begroeten in het Observatorium tussen Lelystad en Swifterbant.
Om de sfeer te verhogen werden de gasten in New Town getrakteerd op de zingende ober.
Compleet met karaoke-scherm kwam de stemming er al snel in.
Zelden werden de polderlopers zo verrast tijdens in een Chin. Ind. Spec. Rest. Na de verwarmde vochtige doekjes na afloop van de maaltijd waren de moe gelopen wandelaars al meer dan tevreden. Maar het werd nog beter: de stemming in restaurant New Town werd tot ongekende hoogte gestuwd door een zingende ober. En niet alleen de ober zong: de polderlopers deden gretig een duit in het karaoke-zakje. En terwijl op het grote plein in Almere Buiten de feestformatie Snollebollekes de menigte van links naar rechts liet hossen, deinden de polderlopers schouder aan schouder achter hun leeg gegeten borden ook van links naar rechts op de klanken van John Denvers “Country Road”.
Een van de spaarzame keren dat we op tijd waren om aan te schuiven in l’Instant.
Bij sommige restaurants duurt het even voordat je het door hebt. Wanneer ze geopend zijn bijvoorbeeld en dat het soms echt wel handig is om van tevoren te reserveren. L’Instant in de Rue Taison is daar een goed voorbeeld van. We zijn er inmiddels vaker teleurgesteld afgedropen dan dat we er hebben gegeten. Inmiddels weten we dat je er niet de hele dag terecht kunt. De lunch tussen 12 en 14 uur is het handigste; aan het eind van de middag is het er uitgestorven. Ondanks dat er op hun website staat dat ze tot 23 uur geopend zijn. Maar het moge duidelijk zijn: we doen zoveel moeite alleen maar omdat het er erg lekker eten is.
L’Instant is een klein restaurant in een van de leukste straatjes in het oude centrum. Pal achter de kathedraal kun je via een smal straatje dat licht omhoog gaat er naar toelopen. Halverwege de straat hangt een enorme draak over de weg: de draak kennen we van het stadswapen en het logo van FC Metz. In de Rue Taison zit trouwens ook een goed gesorteerde kinderboekenwinkel en een bierwinkel met een uitgebreid assortiment. Maar daar komen we niet voor. Het restaurant zit in een onopvallend hoekje en ook de inrichting is niet heel bijzonder te noemen. Bijna sober zijn de houten tafels en stoelen. Ook de opmaak van de menukaart getuigt van een functionele benadering. Niks geen gezellig handgeschreven krijtbord dat ze naast je neer zetten. Nee, een academisch vormgegeven lijst in zwart en wit en daar moet je het mee doen.
Maar dan. Als je eenmaal aan tafel zit en besteld hebt gaat het grote genieten beginnen. Ik kan me nog een heerlijk auberginegerecht herinneren. De keuken van l’Instant is geïnspireerd op de Arabische keuken maar geeft er een duidelijk Frans tintje aan.
Sinds de zomer van 1989 lopen de polderlopers bij ieder nieuw seizoen een tocht door de polder om de volgende ochtend bij zonsopkomst de eerste zonnestralen van het nieuwe seizoen te begroeten in het Observatorium tussen Lelystad en Swifterbant.
Waar de zon het middelpunt van deze foto is, hebben de cultuurliefhebbers tijdens Sunsation slechts oog en oor voor de verschillende dichters.
Weinig cultuurliefhebbers hadden oog voor de
prachtige zonsopkomst in het Observatorium. Terwijl dit kunstwerk speciaal is
ontworpen om de zonnewendes te beleven bleven de bezoekers van Sunsation
hardnekkig zitten op hun campingstoelen in de binnencirkel omgeven door de
houten pallisade. Van de zon zagen zij niets.
Sinds de zomer van 1989 lopen de polderlopers bij ieder nieuw seizoen een tocht door de polder om de volgende ochtend bij zonsopkomst de eerste zonnestralen van het nieuwe seizoen te begroeten in het Observatorium tussen Lelystad en Swifterbant.
Ode aan Cornelis Lely
De polderproloog van de lente van 2019 is een waar eerbetoon aan Cornelis Lely die met de Zuiderzeewet in 1918 de basis legde voor onze poldertochten. Zonder Lely geen polder en zonder polder geen polderlopers. Het werd na meer dan 100 poldertochten hoog tijd om Lely in het zonnetje te zetten. En hoe kunnen we dat nu beter doen dan te starten in de oudste van de vier IJsselmeerpolders: de Wieringermeerpolder.
Sinds de zomer van 1989 lopen de polderlopers bij ieder nieuw seizoen een tocht door de polder om de volgende ochtend bij zonsopkomst de eerste zonnestralen van het nieuwe seizoen te begroeten in het Observatorium tussen Lelystad en Swifterbant.
Net als in 2017 hadden de polderlopers geen
geluk met het weer tijdens hun wintertocht. Hoewel het niet eens echt hard
regende, waren de wandelaars na ruim 16 kilometer tot op het bot nat en
verkleumd. De harde wind zorgde ervoor dat de spijkerbroeken klef en klam
bleven en de parapluies hadden het zwaar te verduren op de dijk tussen Elburg
en Kampen.
Sinds de zomer van 1989 lopen de polderlopers bij ieder nieuw seizoen een tocht door de polder om de volgende ochtend bij zonsopkomst de eerste zonnestralen van het nieuwe seizoen te begroeten in het Observatorium tussen Lelystad en Swifterbant.
Metz, Metz en nog eens Metz
“Het is hier ook Metz voor en Metz na”, stelde polderloper Vellinga vast tijdens de herfsttocht van 2018. Samen met een selecte groep liefhebbers nam hij deel aan de zevende etappe van de Tour de Polder. Polderpionier Metz knikte tevreden. De tocht voerde over Ameland: het eiland van zijn voorvaderen. Naast een vishandel, rijwielhandel, bed & breakfast, hotel, restaurant en café annex discotheek bleek de naam Metz ook op het kerkhof rijk te zijn vertegenwoordigd.De polderlopers kampeerden zelfs in de tuin van het huis waar reeds sinds 1672 afstammelingen van de familie Metz wonen. Ze begonnen hun meerdaags herfstarrangement in café De Brouwerij waar een oomzeggertje van polderpionier Metz fris en fruitig achter de bar diverse biertjes tapte. Een volle nicht van diezelfde Metz deed in de ernaast gelegen discotheek dienst als uitsmijter, garderobe- en toiletjuffrouw. En om het helemaal af te maken was zoon Daan, een van de stamhouders van het geslacht Metz, ook van de partij
Terwijl onze zoons weer eens onverrichtter zake terugkeerden van een bezoek aan de winkel waar ze balletjespistolen wilden kopen, viel ons oog op de menukaart van een klein restaurant. In een onooglijk straatje is ‘Le P’tit Frontalier’ gevestigd. In een hoek hing achter een raam een menukaart. We gingen naar binnen waar de ober juist de laatste tafeltjes opruimde die voor de lunch waren gebruikt. Hierna zou hij de deuren sluiten tot 19 uur. Direct maar gereserveerd voor diezelfde avond want ik had al snel door dat ik hier graag mijn 49e verjaardag wel wilde vieren.
Biere de Metz in het bijbehorende glas.
De menukaart van dit restaurant is van hetzelfde kaliber als Les 2Moiselles, Les petit Cocettes of L’assiette et verre: overzichtelijk maar origineel en zonder uitzondering fijnzinnige gerechten uit de keuken van Lorraine. Dit keer konden we er ook streekeigen bier bij krijgen. Want we kunnen nog zo hoog opgeven over onze favoriete restaurants: een fatsoenlijk bieraanbod hebben ze zelden, helaas. Bij Le P’tit Frontalier wordt dat ruimschoots gecompenseerd door de ruime keuze Biere de Metz. En als klap op de vuurpijl kreeg de jarige job na afloop van het diner een kartonnen doosje met zes originele Metz-bierglazen mee naar de tent. En met deze glazen pronk ik nog steeds als ik thuis gasten heb die een glas bij hun biertje willen.
Behalve een fraai servies zien de gerechten bij Le P’tit Frontalier er ook decoratief uit.
