Categorie: Eten in Metz

3 Rue du Grand Wad, 57000 Metz

Tja, daar liepen we dan als echte kaaskoppen te drentelen voor restaurant “2’Moiselles”, net buiten de binnenstad in de buurt van de Porte des Allemands. Het was net vijf uur geweest op deze maandagmiddag. Veel te vroeg natuurlijk om uit eten te gaan. De Franse kok was waarschijnlijk nog gewoon thuis. Er was in het kleine restaurant nog geen levende ziel te bekennen. Dus eerst maar weer een blokje om gelopen. Wie weet zouden we nog een ander leuk eetadresje tegenkomen. Je weet het in deze stad maar nooit is onze ervaring. Krap een uurtje later stonden we weer voor de deur te watertanden. Nu zagen in ieder geval de ober. Die kwam ons bekend voor want afgelopen zomer waren we voor het eerst in dit kleine restaurant geweest. Na kort oogcontact konden we eigenlijk niet anders meer dan naar binnengaan.

Kunstwerkjes

We herkenden de ober direct. Afgelopen zomer waren we hier voor het eerst geweest en ik kon me zijn stem zelfs nog weer goed herinneren. Een klein half uur na ons kwam er nog een gezin binnen zodat we ons ook weer niet helemaal de kansloze kaaskoppen voelden die om half zes achter de piepers willen zitten. Maar verder bleef het rustig die avond.
De kok had dan ook alle tijd om ware kunstwerken op onze borden te toveren. Karin koos dit keer niet voor een voorgerecht met ei, dat had ze vanmiddag immers al gehad. Haar oog viel op de “crème de lentilles corail à la burrata”.

34 Rue Pasteur, 57000 Metz

Het is maandag in Metz. We hebben zojuist een grammofoonplaat van Linda Ronstadt op de kop getikt waarvan ik niet eens wist dat ze die had gemaakt. De stemming zit er dus goed in. Tevreden kuieren we verder door de binnenstad. We zijn op zoek naar een adresje voor de lunch. Opeens herinneren we ons dat we afgelopen vrijdagavond op weg naar ons logeeradres langs een restaurant waren gelopen dat we nog niet kenden. Op de toen gesloten deur hadden we toen vastgesteld dat ze op maandag gewoon geopend waren.

Stijlvolle vintage

Eenmaal binnen blijken we op deze maandagmiddag niet de enige gasten te zijn. We tellen zo een stuk of tien tafeltjes die allemaal bezet zijn. De inrichting van het restaurant is niet alledaags. Het is een eclecticistisch geheel van stijlen. Helemaal onze stijl. Alle stoeltjes zijn verschillend en lijken bij de kringloopwinkel te zijn weggeplukt en dat geldt ook voor het servies. Maar wel met smaak. Op het eerste gezicht heeft het zelfs een chique uitstraling van een theesalon. Pas als je goed kijkt vallen de leuke details op. De muur in de hal op weg naar het toilet bijvoorbeeld is stijlvol gedecoreerd met wc-brildeksels die netjes in strak gelid opgehangen zijn. Het behang aan de ene wand is compleet anders al aan de andere wand. Ook de tafels zijn nergens hetzelfde. Navraag levert op dat de eigenaar een echte liefhebber is en alle onderdelen van de inrichting zelf heeft verzameld.

De menukaart is kort en overzichtelijk. Per gang hooguit drie of vier keuzes. En nog valt het ons moeilijk te kiezen. Karin is benieuwd naar de “L’oeuf meurette” wat een gepocheerd ei blijkt te zijn. Ik weet al niet eens meer wat ik heb besteld behalve dat het origineel en smakelijk was. Daarom hieronder maar even een plaatje van de menukaart.

7 Rue Charles Abel, 57000 Metz

Verse broodjes bij het ontbijt. Dat is in Frankrijk altijd en overal haalbaar. In tegenstelling tot Nederland zijn de bakkers hier zeven dagen per week geopend. Dus ook op zondagochtend is het geen enkel probleem de perfecte croissantjes te halen. Wat de croissantjes van bakkerij l’écrin gourmand zijn zondermeer perfect. Luchtig, knapperig en vele laagjes. Na het eten van een goede croissant moet je trui en broek onder de kruimeltjes zitten en dat is bij deze bakkerij een garantie.

Ook een garantie is de zwerver op de stoep naast de bakkerij. Het was al de derde keer dat ik hier brood ging halen en ik kon me hem nog goed herinneren. Nieuw dit keer was zijn electrische stepje dat hij nonchalant naast zich had geparkeerd. Ook nu had hij alweer voldoende bij elkaar gebedeld om in ieder geval zijn sigaretten te kunnen betalen. De wachtende mensen in de lange rij buiten op de stoep hadden duidelijk oog voor deze ambachtsman van de straat.

4 Pl. Philippe de Vigneulles, 57000 Metz, Frankrijk

Als je echt onder ‘Les Messins’ wil zijn is een bezoek aan bistro Le Cigale aan te bevelen. Wij konden er ons Frans oefenen. Dat kwam niet omdat we zomaar gezellig aan de praat raakten met de localo’s. Nee, daar was wel een overvolle bistro voor nodig. Het was aan het eind van de zondagmorgen dusdanig druk dat een oud mannetje beleefd aan ons vroeg of hij bij ons mocht aanschuiven. Zodoende maakten we kennis met een pensionado die aan de andere kant van de rivier woonde. “Vlakbij het geboortehuis van Robert Schuman”, waarbij hij ons veelbetekenend aankeek. Snel leerden we dat deze Robert aan de basis heeft gestaan van de huidige Europese Unie: niet zomaar de eerste de beste dus.

Nadat wij op zondagochtend eerst de grote markt hadden bezocht tegenover de afgrijselijke Eglise Sainte Thérèse, hadden we wel zin een bakkie. De bistro zat bomvol wat altijd een goed teken is. Na nog een extra rondje over de markt en de aanschaf van gedroogde paddestoelen om bij thuiskomst een lekkere risotto klaar te maken, was er bij onze terugkeer net een tafeltje vrijgekomen. De bediening is er eentje van een verpletterende effectieve nonchalance en al gauw zaten we achter een perfecte cappucino. In Frankrijk moet je daar mee uitkijken trouwens. Voor je het weet ploppen ze een flinke dot slagroom op je koffie in plaats van afgeschuimde melk. En daar zitten we natuurlijk niet op te wachten.

29 Pl. de Chambre, 57000 Metz

Een bezoek aan Metz is voor ons niet compleet wanneer we niet restaurant L’Assiette et Verre bezoeken. We kunnen er letterlijk niet aan voorbij lopen zonder er naar binnen te gaan. De voorlaatste keer hadden we eigenlijk besloten ergens anders te gaan eten ware het niet dat we de gastvrouw van het restaurant tegen het lijf liepen. “Ah, vous êtes a Metz?” Tja, probeer daar maar eens weerstand tegen te bieden. Dus de avond erna schoven we weer aan op onze vertrouwde plek met het fenomenale uitzicht op de kathedraal.

Moeilijk te zeggen wat het lekkerste is geweest dat we hier hebben gegeten. Als eerste moet ik denken aan de avocado met garnalen cocktail. Ook een dessert met mango met koriander kan ik direct visualiseren. Maar het zijn toch vooral de originele bewerkingen met ei die tot de verbeelding spreken. Een zachtgekookt eitje gefrituurd in een heerlijk knapperig korstje bijvoorbeeld. Ook onvergetelijk was haar Salade niçoise. “Le vrái salade niçoise monsieur”, waarbij mevrouw ons streng maar vriendelijk aankeek, “pas d’haricots verre et pas de pomme de terre!” En wij altijd maar lauw warme aardappels en knapperig gekookte spercieboontjes door onze salade husselen. Helemaal fout. En onze mevrouw uit Metz kon het weten want haar chef kwam uit Nice. Tja, probeer daar nog maar eens iets tegen in te brengen.

31 Pl. des Charrons, 57000 Metz

Drie keer is scheepsrecht. Dat gold zeker voor Les petites cocottes, een klein restaurant in de buurt van le porte des Allemands. Afgelopen zomer stonden we er voor de derde keer voor de deur. Eerdere pogingen waren op een teleurstelling uitgelopen. Karin had op internet ontdekt dat de reviews de moeite waard waren dus dat wilden we zelf wel eens ervaren. Of ze waren volgeboekt (goed teken) of ze waren gesloten of op vakantie. Dit keer troffen we het en lieten we ons verrassen.

Het restaurant is gevestigd aan een pleintje dat we al kenden. Schuin tegenover bevindt zich restaurant Chez Moi dat we al eens samen met de jongens hadden bezocht. Ook toen was ons het gezellige terrasje van les petites Cocottes al opgevallen. Nu zaten we er dan eindelijk. Een klein restaurant met een sobere maar frisse inrichting. De menukaart was overzichtelijk en dat is altijd een goed teken.

27 Rue Taison, 57000 Metz

Bij sommige restaurants duurt het even voordat je het door hebt. Wanneer ze geopend zijn bijvoorbeeld en dat het soms echt wel handig is om van tevoren te reserveren. L’Instant in de Rue Taison is daar een goed voorbeeld van. We zijn er inmiddels vaker teleurgesteld afgedropen dan dat we er hebben gegeten. Inmiddels weten we dat je er niet de hele dag terecht kunt. De lunch tussen 12 en 14 uur is het handigste; aan het eind van de middag is het er uitgestorven. Ondanks dat er op hun website staat dat ze tot 23 uur geopend zijn. Maar het moge duidelijk zijn: we doen zoveel moeite alleen maar omdat het er erg lekker eten is.

L’Instant is een klein restaurant in een van de leukste straatjes in het oude centrum. Pal achter de kathedraal kun je via een smal straatje dat licht omhoog gaat er naar toelopen. Halverwege de straat hangt een enorme draak over de weg: de draak kennen we van het stadswapen en het logo van FC Metz. In de Rue Taison zit trouwens ook een goed gesorteerde kinderboekenwinkel en een bierwinkel met een uitgebreid assortiment. Maar daar komen we niet voor. Het restaurant zit in een onopvallend hoekje en ook de inrichting is niet heel bijzonder te noemen. Bijna sober zijn de houten tafels en stoelen. Ook de opmaak van de menukaart getuigt van een functionele benadering. Niks geen gezellig handgeschreven krijtbord dat ze naast je neer zetten. Nee, een academisch vormgegeven lijst in zwart en wit en daar moet je het mee doen.

Maar dan. Als je eenmaal aan tafel zit en besteld hebt gaat het grote genieten beginnen. Ik kan me nog een heerlijk auberginegerecht herinneren. De keuken van l’Instant is geïnspireerd op de Arabische keuken maar geeft er een duidelijk Frans tintje aan.

3 Rue des Parmentiers, 57000 Metz

Terwijl onze zoons weer eens onverrichtter zake terugkeerden van een bezoek aan de winkel waar ze balletjespistolen wilden kopen, viel ons oog op de menukaart van een klein restaurant. In een onooglijk straatje is ‘Le P’tit Frontalier’ gevestigd. In een hoek hing achter een raam een menukaart. We gingen naar binnen waar de ober juist de laatste tafeltjes opruimde die voor de lunch waren gebruikt. Hierna zou hij de deuren sluiten tot 19 uur. Direct maar gereserveerd voor diezelfde avond want ik had al snel door dat ik hier graag mijn 49e verjaardag wel wilde vieren.

De menukaart van dit restaurant is van hetzelfde kaliber als Les 2Moiselles, Les petit Cocettes of L’assiette et verre: overzichtelijk maar origineel en zonder uitzondering fijnzinnige gerechten uit de keuken van Lorraine. Dit keer konden we er ook streekeigen bier bij krijgen. Want we kunnen nog zo hoog opgeven over onze favoriete restaurants: een fatsoenlijk bieraanbod hebben ze zelden, helaas. Bij Le P’tit Frontalier wordt dat ruimschoots gecompenseerd door de ruime keuze Biere de Metz. En als klap op de vuurpijl kreeg de jarige job na afloop van het diner een kartonnen doosje met zes originele Metz-bierglazen mee naar de tent. En met deze glazen pronk ik nog steeds als ik thuis gasten heb die een glas bij hun biertje willen.