Categorie: Lopen naar Metz

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Wereldberoemd in Metz

De morsige rokende uitbater van het campingwinkeltje begroet me wanneer ik met mijn afgeragde korte broek op mijn slippers naar de doches loop. “Vous êtes en journal!” en hij laat zijn tuinslang even liggen om een exemplaar te pakken van de lokale krant. In één klap ben ik wakker want ik zie onze lachende gezichten de hele voorpagina bestrijken. Er is geen ander nieuws in Metz… Een uitgebreid artikel over onze tocht, nagenoeg alles staat er in. Leuk detail is dat het aantal kilometers dat we hebben gelopen is toegenomen. Toen we gisteren aankwamen op het kantoor van de club was dat het eerste dat ze vroegen. “Cinq cent soixante dix sept”, maar het was nogal chaotisch en “les chiffres sont três difficiles pour nous pour prononcer et comprendre.” Dus het zijn er nu 675 of 657 kilometer geworden. Iets meer dus dan de werkelijkheid. Maakt niet uit; zo voelde het ook. Acht en twintig dagen hebben we non stop gelopen. Het schoot niet iedere dag veel op. Veel tijd ging verloren aan het vinden van de gewenste paden die soms wel of soms niet op de kaart stonden of die ik soms wel of soms niet op de kaart zag staan. Ook het vele stijgen en dalen in de Eifel, Haut Fagnes en de Ardennen haalden het tempo naar beneden. Maar we zijn er dus. Een van de eerste dingen waar Karin blij mee is, is het fris gewassen jurkje aan te trekken dat vriendin A. voor haar had meegenomen. Eindelijk wat anders aan. Zelfs ik begon me ongemakkelijk te voelen in steeds maar dezelfde kleren. Ook gisteren bij aankomst op de camping (“Nous sommes complet. Desolé.” “A vous lis mon nom?” “Aaah, c’est vous! Monsieur Metz! Un instant”) heb ik weer mijn sokken, onderbroek en shirt gewassen. Gewassen is een groot woord. Met warm water en een blok zeep over de stof gewreven. Het is er in ieder geval niet nog viezer en zweteriger van geworden. De campinghouder is met zijn tuinslang hetzelfde aan het doen. Inzepen en schoonspuiten.

Zonder Metz in Metz

Vandaag met onze vrienden eens rustig door de stad gelopen. Het is een vreemd idee om met hen door deze stad te lopen. De gastvrouw van ons favoriete restaurant ‘L’assiette et vert’ vroeg ons waar ‘les garçons’ waren. Voor de eerste keer zijn we in Metz met mensen die geen Metz heten maar de moeite hebben genomen ons te verrassen bij onze aankomst: mijn collega Bart en zijn vrouw Pauline en mijn vriend Gunter. Dat verrassen is zeker gelukt want we kwamen elkaar stom toevallig tegen in de buurt van de camping. En nu eerst maar eens genieten van een dag niet lopen maar gewoon een beetje drentelen in de stad.

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Typische doorgangscamping

Voor de laatste keer deze tocht pakken we in. Douches met een touwtje om aan te trekken. Dat heb ik in mijn lange en rijke kampeerleven nog nooit meegemaakt. Een sleutel om het toiletgebouw mee te openen heb ik ook niet eerder nodig gehad. Dit is ook geen camping waar mensen uit nabij gelegen dorpen al meer dan 25 jaar ieder voorjaar neerstrijken. Camping municipal Parc Napoleon zal in de ANWB-gids hooguit worden aangeprezen als “typische doorgangscamping”. Net zoals die van Metz overigens. Op weg naar de Ardeche of nog zuidelijker is dit inderdaad een prima plaats om te overnachten. Of toch nog een uurtje doorrijden naar Metz of Nancy. Weinig landgenoten kennen deze steden anders dan van snel er langs heen rijden. En dan is ze misschien bij Thionville de kerk opgevallen die bijna op de vluchtstrook van de snelweg staat. Een robuuste gele kerk vlak voordat je de rivier overgaat aan je linkerhand. En omdat wij gisteravond een avondje Thionville voor de boeg hadden een uitgelezen moment om die kerk eens van de andere kant te bekijken. Aan alle kanten dicht, een bouwterrein er tegen aan en het viel ons op dat het kerkgebouw vast zat aan een veel nieuwer complex. Op de borden stond “Reconstructement Hôpital ancienne”. Klopt met wat er op de topografische kaart staat, stelt Karin tevreden vast. Wij kwamen Thionville trouwens over een modderspoor binnenglijden, bij het huidige ziekenhuis aan de noordzijde van de stad en zijn nu dus bij het voormalige ziekenhuis aanbeland.

“Dag 27: Maizières-lès-Metz – Metz” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Het gele kerkje

Thionville! Al zo vaak zijn we hier langs gereden op weg naar Metz. De eerste plaats in Frankrijk die vanaf de snelweg opvalt. En dan vooral het gele kerkje dat zowat op de vluchtstrook staat. L’Eglise St Joseph leer ik in een van de foldertjes die de typemachine en telefoontoestellen verzamelende beheerder van camping Municipal Parc Napoleon ons gisteren gaf. En bij Thionville zien we voor het eerst deze tocht de Moezel, de rivier waaraan we al zo vaak hebben gekampeerd en de rivier waaraan het stadion van FC Metz is gelegen.

“Dag 26: Thionville – Maizières-lès-Metz” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Je cherche pleistèrs

Ik ben al lang klaar voor de start wanneer Karin begint aan haar benenreparatie-werkzaamheden. Pleisters, blarenpleisters, tape, talkpoeder en stukjes wol tussen de tenen. En daarna heel behoedzaam de sokken en schoenen aantrekken. De pharmacie heeft aan haar een goede klant. Gisteren in Dudelange vijf medewerkers van de plaatselijke apotheek geraadpleegd om uiteindelijk een rolletje ‘leukoplast’ te bemachtigen. Lastig hoor in het Frans: pleisters op een rolletje. ‘Roulle?’ of in gebarentaal met de bijbehorende geluiden: ‘ritsssss’.

“Dag 25: Dudelange – Thionville” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

All in

We krijgen bij de Ibis al een beetje het All-in gevoel. Niet dat ik daar ervaring mee heb maar wanneer je voor de derde achtereenvolgende keer hetzelfde ontbijtbuffet aantreft gaat het bij mij kriebelen. Dat is dan wel heel decadent maar toch kan ik er niet goed tegen. En dan is Ibis bij lange na niet het meest luxe hotel in deze stad. Ook zo iets: door de week is het twintig procent duurder dan in het weekend. Al die bankmedewerkers declareren hun onkosten natuurlijk en dan kijkt niemand op een paar tientjes meer. De baas betaalt. Daarom verplaatsen wij onze rugzakken naar de jeugdherberg, vlak onder de Pont Charlotte, in het benedendeel van de stad. Rondom Dudelange, de bestemming voor vandaag, zijn geen campings te vinden en de hotels zijn er peperduur. Dus lopen we vandaag naar Dudelange en gaan met de trein weer terug. Morgen per trein weer naar Dudelange en dan lopen we met onze rugzakken verder naar het zuiden.

“Dag 24: Hesperange – Dudelange” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Place de Metz

Met lichte tegenzin verlaten we de stad. Eerst nog het Place de Metz bezocht, een historische plek. Zo worden wij gewaar want hier werd de basis gelegd voor het Verbond van kolen en staal: de voorloper van de huidige Europese Unie. We waren toen we Luxemburg binnen liepen bij Troisvierges ook al een monument tegengekomen dat hier aan herinnert.
Loraine, de receptioniste van de Ibis Styles, knikt vriendelijk wanneer ik haar erop wijs dat haar naam het geografische doel van onze tocht is. Wat betreft de naam natuurlijk. Het spreken in het Frans blijft moeilijk, een onschuldig praatje over een woordspeling kost me al de nodige hoofdbrekens. Laat staan dat mijn ‘grap’ uit de verf komt.
Lang geleden hoorde Luxemburg gewoon bij ons, bij de Republiek der Zeven Vereenigde Nederlanden. Geen gek idee trouwens om deze situatie weer in ere te herstellen. België mag ook wel weer bij ons. Landschappelijk, culinair en cultureel gezien een immense kwaliteitsverbetering voor ons frugale calvinistische landje.

“Dag 23: Luxemburg – Hesperange” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Kamer zonder uitzicht

’s Ochtends tikt de regen gezellig maar gestaag op het zinken dak van het dakkapelletje dat voor een groot deel ons uitzicht vormt. Verder lukt het met een beetje moeite nog een stuk van de achterkant van een huis te zien vanuit onze hotelkamer. Ik ben niet zo’n doorgewinterde hotelbezoeker. Die enkele keer dat ik in een hotel beland is het uitzicht altijd vergelijkbaar. Tijdens deze tocht hebben we een paar keer onze toevlucht genomen tot een hotel en iedere keer weer was het uitzicht verpletterend. In Aachen bijvoorbeeld keken we uit op een trappenhuis van een gebouw dat sterk deed denken aan een voormalig ziekenhuis in voormalig Oost-Duitsland. In Venlo konden we uitzicht hebben op het nieuwe Limburgs Museum en het stationsplein maar werd het wederom de achterkant met onbelemmerd zicht op een galerijflat. Het gasthof in Gereonsweiler keek uit op een binnenplaats. Het had de sfeer van wat ik me voorstel bij een motel in Amerika. Een veranda kon je het niet noemen, meer een langgerekt balkon waar drie deuren op uitkwamen. Op de balustrade stonden volle asbakken. Was overigens wel de eerste keer dat ik wakker werd achter de vermaarde Duitse rolgordijnen. Er scheen licht door smalle horizontale spleetjes onze kamer in.

“Dag 22: Mersch – Luxemburg” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Het Beloofde Land

Weer een perfecte wandeldag ofschoon ik vermoed dat Karin daar anders over denkt. Direct vanuit Diekirch gaat het omhoog via mooie steil omhooglopende karrensporen. De route die ik weken geleden thuis heb uitgestippeld blijkt na eventjes zoeken redelijk te kloppen. Het landschap in Luxemburg lijkt op deze dag wel het Beloofde Land. De geur van de vele bloesems, met name meidoorn, de tevreden grazende koeien en de prachtige boomgaarden. En dat in een glooiende omgeving met zo nu en dan wat schaduw die meer dan welkom is. Want warm is het ook vandaag.

“Dag 21: Diekirch – Mersch” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Modelspoorbaanlandschap

Een nagenoeg perfecte wandeldag vandaag. Eigenlijk voor het eerst sinds ons vertrek. De temperatuur is gunstig, het is zonnig maar bewolkt. De blaren onder de voeten van Karin lijken onder controle. Ik hoor vandaag in ieder geval geen klachten. Bovendien lijkt het kaartlezen ons vandaag beter af te gaan dan gisteren.
Onze tocht begint op de camping in Stolzenbourg en loopt via prachtige kruip-door-sluip-door paadjes naar het stuwmeer ten westen van Vianden. Daar pauzeren we en heeft Karin contact met een journalist van De Stentor die van plan is volgende week af te reizen naar Metz om verslag te doen van onze heroïsche intocht. De rest van de dag brengt ons verder uit het dal van de Our en gaat door een soort modelspoorbaanlandschap naar Diekirch in Luxemburg. Zo op het eerste gezicht is Luxemburg een perfect land. We zien alleen maar huizen die goed in de verf zitten en van tevredenheid glimmende bolides.

“Dag 20: Stolzenbourg – Diekirch” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Kaartlezen

Kaartlezen is een van onze sterkste kanten. Vinden we allebei. Vandaag gaat het helaas tot twee keer toe mis met als gevolg dat we moeten omlopen én niet over die leuke kronkelende wandelpaden lopen die in rood op de kaart zijn getekend. We lopen over dikke gele wegen die vooral door motorrijders gebruikt worden. Die zijn er hier veel, motorrijders, en geef ze eens ongelijk, het is hier prachtig rijden over glooiende wegen, goed geasfalteerd en met veel campings die helemaal zijn ingericht voor motorrijders. Fietsers zien we hier nauwelijks, daar zijn de colletjes misschien net te steil voor. Wandelaars komen we trouwens ook bijna niet tegen. Ook gisteren niet op het magnifieke wandelpad tussen Ouren en Dasburg aan de westelijke oever van de rivier.

“Dag 19: Dasburg – Stolzenbourg” verder lezen