Ici c'est Metz

3 Rue du Grand Wad, 57000 Metz

Tja, daar liepen we dan als echte kaaskoppen te drentelen voor restaurant “2’Moiselles”, net buiten de binnenstad in de buurt van de Porte des Allemands. Het was net vijf uur geweest op deze maandagmiddag. Veel te vroeg natuurlijk om uit eten te gaan. De Franse kok was waarschijnlijk nog gewoon thuis. Er was in het kleine restaurant nog geen levende ziel te bekennen. Dus eerst maar weer een blokje om gelopen. Wie weet zouden we nog een ander leuk eetadresje tegenkomen. Je weet het in deze stad maar nooit is onze ervaring. Krap een uurtje later stonden we weer voor de deur te watertanden. Nu zagen in ieder geval de ober. Die kwam ons bekend voor want afgelopen zomer waren we voor het eerst in dit kleine restaurant geweest. Na kort oogcontact konden we eigenlijk niet anders meer dan naar binnengaan.

Kunstwerkjes

We herkenden de ober direct. Afgelopen zomer waren we hier voor het eerst geweest en ik kon me zijn stem zelfs nog weer goed herinneren. Een klein half uur na ons kwam er nog een gezin binnen zodat we ons ook weer niet helemaal de kansloze kaaskoppen voelden die om half zes achter de piepers willen zitten. Maar verder bleef het rustig die avond.
De kok had dan ook alle tijd om ware kunstwerken op onze borden te toveren. Karin koos dit keer niet voor een voorgerecht met ei, dat had ze vanmiddag immers al gehad. Haar oog viel op de “crème de lentilles corail à la burrata”.

34 Rue Pasteur, 57000 Metz

Het is maandag in Metz. We hebben zojuist een grammofoonplaat van Linda Ronstadt op de kop getikt waarvan ik niet eens wist dat ze die had gemaakt. De stemming zit er dus goed in. Tevreden kuieren we verder door de binnenstad. We zijn op zoek naar een adresje voor de lunch. Opeens herinneren we ons dat we afgelopen vrijdagavond op weg naar ons logeeradres langs een restaurant waren gelopen dat we nog niet kenden. Op de toen gesloten deur hadden we toen vastgesteld dat ze op maandag gewoon geopend waren.

Stijlvolle vintage

Eenmaal binnen blijken we op deze maandagmiddag niet de enige gasten te zijn. We tellen zo een stuk of tien tafeltjes die allemaal bezet zijn. De inrichting van het restaurant is niet alledaags. Het is een eclecticistisch geheel van stijlen. Helemaal onze stijl. Alle stoeltjes zijn verschillend en lijken bij de kringloopwinkel te zijn weggeplukt en dat geldt ook voor het servies. Maar wel met smaak. Op het eerste gezicht heeft het zelfs een chique uitstraling van een theesalon. Pas als je goed kijkt vallen de leuke details op. De muur in de hal op weg naar het toilet bijvoorbeeld is stijlvol gedecoreerd met wc-brildeksels die netjes in strak gelid opgehangen zijn. Het behang aan de ene wand is compleet anders al aan de andere wand. Ook de tafels zijn nergens hetzelfde. Navraag levert op dat de eigenaar een echte liefhebber is en alle onderdelen van de inrichting zelf heeft verzameld.

De menukaart is kort en overzichtelijk. Per gang hooguit drie of vier keuzes. En nog valt het ons moeilijk te kiezen. Karin is benieuwd naar de “L’oeuf meurette” wat een gepocheerd ei blijkt te zijn. Ik weet al niet eens meer wat ik heb besteld behalve dat het origineel en smakelijk was. Daarom hieronder maar even een plaatje van de menukaart.

7 Rue Charles Abel, 57000 Metz

Verse broodjes bij het ontbijt. Dat is in Frankrijk altijd en overal haalbaar. In tegenstelling tot Nederland zijn de bakkers hier zeven dagen per week geopend. Dus ook op zondagochtend is het geen enkel probleem de perfecte croissantjes te halen. Wat de croissantjes van bakkerij l’écrin gourmand zijn zondermeer perfect. Luchtig, knapperig en vele laagjes. Na het eten van een goede croissant moet je trui en broek onder de kruimeltjes zitten en dat is bij deze bakkerij een garantie.

Ook een garantie is de zwerver op de stoep naast de bakkerij. Het was al de derde keer dat ik hier brood ging halen en ik kon me hem nog goed herinneren. Nieuw dit keer was zijn electrische stepje dat hij nonchalant naast zich had geparkeerd. Ook nu had hij alweer voldoende bij elkaar gebedeld om in ieder geval zijn sigaretten te kunnen betalen. De wachtende mensen in de lange rij buiten op de stoep hadden duidelijk oog voor deze ambachtsman van de straat.

4 Pl. Philippe de Vigneulles, 57000 Metz, Frankrijk

Als je echt onder ‘Les Messins’ wil zijn is een bezoek aan bistro Le Cigale aan te bevelen. Wij konden er ons Frans oefenen. Dat kwam niet omdat we zomaar gezellig aan de praat raakten met de localo’s. Nee, daar was wel een overvolle bistro voor nodig. Het was aan het eind van de zondagmorgen dusdanig druk dat een oud mannetje beleefd aan ons vroeg of hij bij ons mocht aanschuiven. Zodoende maakten we kennis met een pensionado die aan de andere kant van de rivier woonde. “Vlakbij het geboortehuis van Robert Schuman”, waarbij hij ons veelbetekenend aankeek. Snel leerden we dat deze Robert aan de basis heeft gestaan van de huidige Europese Unie: niet zomaar de eerste de beste dus.

Nadat wij op zondagochtend eerst de grote markt hadden bezocht tegenover de afgrijselijke Eglise Sainte Thérèse, hadden we wel zin een bakkie. De bistro zat bomvol wat altijd een goed teken is. Na nog een extra rondje over de markt en de aanschaf van gedroogde paddestoelen om bij thuiskomst een lekkere risotto klaar te maken, was er bij onze terugkeer net een tafeltje vrijgekomen. De bediening is er eentje van een verpletterende effectieve nonchalance en al gauw zaten we achter een perfecte cappucino. In Frankrijk moet je daar mee uitkijken trouwens. Voor je het weet ploppen ze een flinke dot slagroom op je koffie in plaats van afgeschuimde melk. En daar zitten we natuurlijk niet op te wachten.

29 Pl. de Chambre, 57000 Metz

Een bezoek aan Metz is voor ons niet compleet wanneer we niet restaurant L’Assiette et Verre bezoeken. We kunnen er letterlijk niet aan voorbij lopen zonder er naar binnen te gaan. De voorlaatste keer hadden we eigenlijk besloten ergens anders te gaan eten ware het niet dat we de gastvrouw van het restaurant tegen het lijf liepen. “Ah, vous êtes a Metz?” Tja, probeer daar maar eens weerstand tegen te bieden. Dus de avond erna schoven we weer aan op onze vertrouwde plek met het fenomenale uitzicht op de kathedraal.

Moeilijk te zeggen wat het lekkerste is geweest dat we hier hebben gegeten. Als eerste moet ik denken aan de avocado met garnalen cocktail. Ook een dessert met mango met koriander kan ik direct visualiseren. Maar het zijn toch vooral de originele bewerkingen met ei die tot de verbeelding spreken. Een zachtgekookt eitje gefrituurd in een heerlijk knapperig korstje bijvoorbeeld. Ook onvergetelijk was haar Salade niçoise. “Le vrái salade niçoise monsieur”, waarbij mevrouw ons streng maar vriendelijk aankeek, “pas d’haricots verre et pas de pomme de terre!” En wij altijd maar lauw warme aardappels en knapperig gekookte spercieboontjes door onze salade husselen. Helemaal fout. En onze mevrouw uit Metz kon het weten want haar chef kwam uit Nice. Tja, probeer daar nog maar eens iets tegen in te brengen.