Auteur: Maarten Metz

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Wereldberoemd in Metz

De morsige rokende uitbater van het campingwinkeltje begroet me wanneer ik met mijn afgeragde korte broek op mijn slippers naar de doches loop. “Vous êtes en journal!” en hij laat zijn tuinslang even liggen om een exemplaar te pakken van de lokale krant. In één klap ben ik wakker want ik zie onze lachende gezichten de hele voorpagina bestrijken. Er is geen ander nieuws in Metz… Een uitgebreid artikel over onze tocht, nagenoeg alles staat er in. Leuk detail is dat het aantal kilometers dat we hebben gelopen is toegenomen. Toen we gisteren aankwamen op het kantoor van de club was dat het eerste dat ze vroegen. “Cinq cent soixante dix sept”, maar het was nogal chaotisch en “les chiffres sont três difficiles pour nous pour prononcer et comprendre.” Dus het zijn er nu 675 of 657 kilometer geworden. Iets meer dus dan de werkelijkheid. Maakt niet uit; zo voelde het ook. Acht en twintig dagen hebben we non stop gelopen. Het schoot niet iedere dag veel op. Veel tijd ging verloren aan het vinden van de gewenste paden die soms wel of soms niet op de kaart stonden of die ik soms wel of soms niet op de kaart zag staan. Ook het vele stijgen en dalen in de Eifel, Haut Fagnes en de Ardennen haalden het tempo naar beneden. Maar we zijn er dus. Een van de eerste dingen waar Karin blij mee is, is het fris gewassen jurkje aan te trekken dat vriendin A. voor haar had meegenomen. Eindelijk wat anders aan. Zelfs ik begon me ongemakkelijk te voelen in steeds maar dezelfde kleren. Ook gisteren bij aankomst op de camping (“Nous sommes complet. Desolé.” “A vous lis mon nom?” “Aaah, c’est vous! Monsieur Metz! Un instant”) heb ik weer mijn sokken, onderbroek en shirt gewassen. Gewassen is een groot woord. Met warm water en een blok zeep over de stof gewreven. Het is er in ieder geval niet nog viezer en zweteriger van geworden. De campinghouder is met zijn tuinslang hetzelfde aan het doen. Inzepen en schoonspuiten.

Zonder Metz in Metz

Vandaag met onze vrienden eens rustig door de stad gelopen. Het is een vreemd idee om met hen door deze stad te lopen. De gastvrouw van ons favoriete restaurant ‘L’assiette et vert’ vroeg ons waar ‘les garçons’ waren. Voor de eerste keer zijn we in Metz met mensen die geen Metz heten maar de moeite hebben genomen ons te verrassen bij onze aankomst: mijn collega Bart en zijn vrouw Pauline en mijn vriend Gunter. Dat verrassen is zeker gelukt want we kwamen elkaar stom toevallig tegen in de buurt van de camping. En nu eerst maar eens genieten van een dag niet lopen maar gewoon een beetje drentelen in de stad.

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Typische doorgangscamping

Voor de laatste keer deze tocht pakken we in. Douches met een touwtje om aan te trekken. Dat heb ik in mijn lange en rijke kampeerleven nog nooit meegemaakt. Een sleutel om het toiletgebouw mee te openen heb ik ook niet eerder nodig gehad. Dit is ook geen camping waar mensen uit nabij gelegen dorpen al meer dan 25 jaar ieder voorjaar neerstrijken. Camping municipal Parc Napoleon zal in de ANWB-gids hooguit worden aangeprezen als “typische doorgangscamping”. Net zoals die van Metz overigens. Op weg naar de Ardeche of nog zuidelijker is dit inderdaad een prima plaats om te overnachten. Of toch nog een uurtje doorrijden naar Metz of Nancy. Weinig landgenoten kennen deze steden anders dan van snel er langs heen rijden. En dan is ze misschien bij Thionville de kerk opgevallen die bijna op de vluchtstrook van de snelweg staat. Een robuuste gele kerk vlak voordat je de rivier overgaat aan je linkerhand. En omdat wij gisteravond een avondje Thionville voor de boeg hadden een uitgelezen moment om die kerk eens van de andere kant te bekijken. Aan alle kanten dicht, een bouwterrein er tegen aan en het viel ons op dat het kerkgebouw vast zat aan een veel nieuwer complex. Op de borden stond “Reconstructement Hôpital ancienne”. Klopt met wat er op de topografische kaart staat, stelt Karin tevreden vast. Wij kwamen Thionville trouwens over een modderspoor binnenglijden, bij het huidige ziekenhuis aan de noordzijde van de stad en zijn nu dus bij het voormalige ziekenhuis aanbeland.

“Dag 27: Maizières-lès-Metz – Metz” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Het gele kerkje

Thionville! Al zo vaak zijn we hier langs gereden op weg naar Metz. De eerste plaats in Frankrijk die vanaf de snelweg opvalt. En dan vooral het gele kerkje dat zowat op de vluchtstrook staat. L’Eglise St Joseph leer ik in een van de foldertjes die de typemachine en telefoontoestellen verzamelende beheerder van camping Municipal Parc Napoleon ons gisteren gaf. En bij Thionville zien we voor het eerst deze tocht de Moezel, de rivier waaraan we al zo vaak hebben gekampeerd en de rivier waaraan het stadion van FC Metz is gelegen.

“Dag 26: Thionville – Maizières-lès-Metz” verder lezen