Ici c'est Metz

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Asperges

Na een lunch met asperges – ons zoveelste aspergemaal – verlaten we Duitsland bij het dorpje Kalterherberg. Een hotel met een authentieke jaren zeventig inrichting en een midgetgolfbaan waar gedurende de twintig jaar dat onze ober nu oud is, niet meer op is gespeeld. Tenminste: hij kan zich niet herinneren dat hij er ooit iemand van gebruik heeft zien maken. Ik ben benieuwd of er straks in België ook zoveel sigarettenautomaten op straat staan. Dat zie je in Nederland zelden of nooit. Hier zie je voortdurend van die automaten, net als landkruizen en Mariakapelletjes. Overal sigarettenautomaten dus, en dat in een land waar het milieu en de gezondheid hoog in het vaandel staan. In een gemiddeld dorp als Roetgen was niet alleen een gewone huisdokter gevestigd maar ook een homeopaat, een magnetiseur en een accupuncturist. Je zou zeggen: voorkomen is beter dan genezen.

“Dag 15 Monschau – Butgenbach” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Sehr hübsch

Soms is de werkelijkheid mooier dan je je in je stoutste dromen had kunnen voorstellen. Ik had onderweg al van vele voorbijgangers gehoord dat de stad Monschau beslist de moeite waard was. Ook voor ik mijn voettocht begon was deze stad mij al door uiteenlopende mensen aanbevolen. “Moet je gezien hebben” en “als je dan toch in de buurt bent”. In de buurt waren we zeker. Eigenlijk moest ik wel afwijken van mijn plan de extractielijn niet meer dan vijf kilometer uit het oog te verliezen maar nood breekt wet. Vanochtend in het ietwat krappe douchelokaal op de camping raadde een dikbuikige rentenier mij ook al een bezoek aan deze Duitse stad aan. “Sehr hübsch!” De goede man was een van de vele seizoensgasten op de camping.

“Dag 14 Roetgen – Monschau” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Vakwerkhuizen

Nauwelijks buiten en ten zuiden van Aachen verandert het landschap volledig. De eindeloze akkers met asperges, aardbeienkassen en aardappelvelden maken plaats voor een sappig groen glooiend bos met bloemrijke weilanden. Het eerste plaatsje dat we aandoen is zowaar pittoresk. Kornelimunster heeft vele oude vakwerkhuizen, panden van natuursteen en een knus marktplein. Na al die eindeloze middelmatige dorpen is dit een verademing. De cafébaas komt uit Italië en is hier twintig jaar geleden tijdens een vakantie blijven hangen aan “knappe blonde meisjes”. Zijn kinderen zijn in dit dorp opgegroeid en hij gaat hier niet meer weg. Het centrum van dit plaatsje vormt het decor voor een foto want het ligt exact op onze extractielijn.

“Dag 13 Aachen – Roetgen” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Great Railway bazar

Paul Theroux is een van de mensen die mij in de loop van de jaren de wereld heeft laten zien. Voor mijn boekenlijst Engels op de middelbare school koos ik bijvoorbeeld ‘The great railway bazar’. Direct de eerste zin sprak me al aan. ‘Ever since childhood when I heard a train passing by, I wished I was on that train.’ Heel herkenbaar voor mij. Ik heb het ook wanneer ik een Thalys of een ICE op een station zie staan. Vooral de borden met daarop de stations spreken tot de verbeelding. Ooit ben ik via Berlijn met de trein naar Warschau geweest. Op de borden stond Moskou aangegeven. Ik vond het een ongelofelijk idee dat ik wanneer ik in die trein zou blijven zitten uiteindelijk in Rusland zou kunnen uitstappen. En helemaal bizar vond ik het gegeven dat de rails die langs mijn huis lopen (ik woon aan het spoor tussen Zwolle en Enschede) je uiteindelijk tot in Moskou kunnen brengen.

“Dag 12 Gereonsweiler – Aachen” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Nietsigheid

Duitsland weet haar mooie plekjes prima verborgen te houden. Nu volg ik natuurlijk een onconventionele route: in een zo recht mogelijke lijn naar het zuiden. Tot aan Venlo leverde dat een redelijk afwisselende en aantrekkelijke wandelroute op. De afgelopen twee dagen, van Venlo naar Niederkruchten en van daar naar Gereonsweiler waren in weinig opzichten de moeite waard. Ik heb de extractielijn een paar keer gekruist en heb daar wat foto’s gemaakt maar daar is zo’n beetje alles wel mee gezegd. Wat me vooral opvalt is de volstrekte ‘nietsigheid’ van de dorpen, huizen en boerderijen. Komt het door de Duitse voorliefde voor rolluiken, kunststof kozijnen en de lievelingskleuren bruin, beige en grijs? Hier lijkt alles tussen 1970 en 1980 gebouwd. Allemaal zeer goed onderhouden, dat wel. Weinig mensen houden hier trouwens van tuinieren. Heel veel grind en natuursteen en de voortuinen zijn voorzien van een keurig gecoiffeerd buxushaagje. Ook de voordeuren blinken uit in een overdaad aan plastic en ondoorzichtige ‘glaskussens’ om te voorkomen dat je naar binnen kunt kijken. De meeste huizen hebben verhoudingsgewijs kleine ramen. Alsof de bewoners geen belangstelling hebben voor de buitenwereld. Voor mij hebben ze in ieder geval geen interesse. Tegemoet komende hondenuitlaters houden hun blik strak op hun hond gericht. Ook die enkele tegenligger zonder hond doet grote moeite mijn blik te ontlopen.

“Dag 11 Niederkruchten – Gereonsweiler” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

De Koel

Zo plotseling als Venlo gisteren begon na het viaduct over de snelweg aan de noordkant, zo lang duurt het vandaag om de stad definitief achter me te laten. Gelukkig heb ik na een kilometer mijn eerste extractiepunt en voor een voetballiefhebber als ik een hele bijzondere: stadion De Koel van VVV. Behalve een meisje in een geel-zwart jasje zie ik niemand om het stadion. Ik zie de hoofdingang met daarachter het lonkende voetbalveld. Je kijkt zo onder de tribune door het groene kunstgras op. Het hek is open dus ik neem de kans waar om het stadion van binnen te bekijken. VVV is een van de weinige clubs die nog weerstand biedt tegen de voortdurende drang naar vernieuwing onder de clubbestuurders. Behalve dan dat vermaledijde kunstgras. Ik heb nooit begrepen waarom een zichzelf respecterende profclub niet één maandsalaris van een middelmatige linksback kan aanwenden om zeker twee ‘groundsmen’ het hele seizoen voor een echte grasmat te laten zorgen. Maar dat is dan ook het enige dat ik heb te klagen over dit prachtige stadion. Wat een geweldige voetbalsfeer hangt hier. Een toegangspoort met schitterende metalen letters, geschilderd in de clubkleuren, houdt dapper stand en de twee fel geel geschilderde kleine loketten zouden niet misstaan bij menig amateurclub.

“Dag 10 Venlo – Niederkruchten” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Hagelstenen

Op de verjaardag van de oude koningin loop ik langs de oostelijke grens van ons koninkrijk. Het slapen op een dun matje in de tent gaat steeds beter want ik heb helemaal niks gemerkt van de hagelstenen die vannacht zijn gevallen. “Ik vertelde mijn zoontje maar dat het popcorn was, zo klonk het op het dak van de caravan”, hoorde ik iemand zeggen in de verwarmde koffiekamer van deze excellente mini-camping. De kleren zijn gewassen en zitten in de wasdroger (die is er dus gewoon). Ik heb voor zeventig cent cappuccino gedronken en de ochtend Telegraaf gelezen. De krant zat aan zo’n houten stok zoals je dat ook wel eens aantreft op leestafels van hotels of grand café’s. Het geheim van deze camping zit hem erin dat de eigenaars zelf ook enthousiaste kampeerders zijn. Dan weet je hoe prettig het is wanneer er closetpapier is, de douches het goed doen en dat er ook nog handzeep op de wastafels staat. Dat laatste vind ik zelfs een beetje teveel van het goede.

“Dag 9 Wellerlooi – Venlo” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Erdmann Schmidt

Zachtjes tikt de regen op de tent. Ik draai me nog maar eens om. Mijn heupen en schouders beginnen te wennen aan het dunne slaapmatje maar het voert te ver om te zeggen dat ik heerlijk heb geslapen. Zolang het regent heeft het geen zin om op te staan en de tent te verlaten. Nadat ik me vele malen heb omgedraaid is het buiten, zo te horen, eindelijk droog. Heel zachtjes tikken er nog druppeltjes op onze Erdmann Schmidt lichtgewicht tent uit 1994. Op twee plekjes na, gerepareerd met Ducktape, houdt ons tentje zich prima. We hebben de ruim achthonderd gulden die deze destijds ‘state of the art’ tent kostte er na bijna 25 jaar wel uitgekampeerd.

“Dag 8 Goch – Wellerlooi” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Pilgerweg

Het matras in het hotel in Kleve lag aanzienlijk comfortabeler dan mijn slaapmatje in de tent. Na een goed ontbijt scheiden hier onze wegen. De blaren onder de voeten van Karin staan een vervolg te voet in de weg. Na ampele overwegingen besluit ze met de bus naar Goch te reizen. Vanaf daar zal ze het riviertje de Niers een uur gaans moeten volgen tot camping Am Erlengrund. Ik loop de geplande route via Bedburg-Hau. Maar eerst ga ik in Kleve op zoek naar een prentbriefkaart voor het thuisfront. Na deze te hebben gepost volg ik de lange afstandswandelroute E8. Een soort snelweg voor wandelaars maar dan over de meest pittoreske paden. Langs hele stukken tref ik ook de sticker van de zogenaamde Pilgerweg aan: een gele schelp op een blauwe ondergrond. Niet dat ik een pelgrim ben; verre van dat. Spiritualiteit is niet aan mij besteed. Tradities daarentegen des te meer. In dat opzicht vind ik het ook een fascinerend idee dat velen mij op dit pad voorgingen. Waarschijnlijk zelfs in de tijd van stadhouder Johan Maurits van Nassau – Siegen die al in de 17^e eeuw een landschapspark liet aanleggen ten zuidoosten van Kleve. Compleet met een sterrenbos en een soort amphitheater in Romeinse stijl. Zelfs de zichtassen ontbreken niet. Ik heb prachtig uitzicht op het silhouet van de stad met de toren van het kasteel en de kerk. Kleve is van afstand veel mooier dan van dichtbij. Zelfs de stiftskerk van Hoog Elten kan ik zien. Daar waar wij gisteren nog liepen en in de verte Kleve zagen liggen, zie ik het nu van de andere kant.

“Dag 7 Kleve – Goch” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Nachtrust

“Wil je lepeltje lepeltje gaan liggen?” hoor ik terwijl het buiten nog schemerig is. “Ik heb het koud”. Ik draai op mijn zij maar heb niet de illusie dat het warmer wordt. Karin ligt in een net iets te kleine lichtgewicht (770 gram) coconvormige slaapzak die we vorig jaar in, hoe kan het ook anders, Metz  hebben gekocht. Mijn slaapmatje is vrij dun, ik voel in ieder geval telkens mijn heupen en schouders. Rug, buik, linkerzij, rechterzij: veel maakt het niet uit. Na drie comfortabele logeerpartijen bij vrienden en familie in achtereenvolgens Deventer, Warnsveld en Hummelo zijn we op camping ’t Peeske bij Beek weer op onze eigen uitrusting aangewezen en dat is wel wat spartaanser dan verwacht.

“Dag 6 Beek – Kleve” verder lezen