IJsclub “De Lee”

Iedere winter is het weer spannend: zodra het één nacht heeft gevroren slaat bij mij de koorts toe. Kan er geschaatst worden?
Ik ben niet de enige getuige de vele ijsbanen die ons land kent. En dan bedoel ik niet kunstijsbanen maar échte ijsbanen: natuurijs. Ofschoon er zelden natuurijs ligt herken je een ijsbaan het hele jaar door. Aan de lichtmasten, aan het dijkje rondom een weiland en natuurlijk aan de mooie clubgebouwtjes.

Het clubhuis van IJsclub De Lee aan de Ganzenweg in Enter

Tijdens een wandeling langs de Regge ontdekte ik het prachtige clubhuis van IJsclub De Lee in Enter. Al schaatsend heb je hier aan het eind van de middag uitzicht op de ondergaande zon achter de kerktoren van Enter.
De ijsbaan ligt een flink eind buiten de bebouwde kom zodat te hopen is dat de schaatsers binnen in het clubhuis hun handen kunnen warmen aan een potkachel alvorens zij de ijzers onder binden.

De bosrand zorgt voor beschutting tegen de koude oostenwind.

Enter vooruit!

Tijdens onze loopjes langs de Regge volgen we zoveel mogelijk de loop van de rivier. De Regge loopt van Diepenheim noordwaarts naar Ommen. In deze eeuw heeft de rivier haar loop terug gekregen die zij in de vorige eeuw verloor.

Ten oosten van Enter lijkt de Regge steeds meer op de rivier die zij vroeger was.

Niet vaak werd ik tijdens het wandelen zo vrolijk als vandaag rondom de Regge. Het is mijn vierde verkenningstocht en ik pak de draad op waar ik de vorige wandeling vanuit Goor gebleven was. Het is mijn bedoeling de rivier zoveel mogelijk te volgen en zo min mogelijk over te slaan. Thuis stelde de stafkaart en het routeboekje Reggepad uit 2011 me voor een paar hoofdbrekens. Vooral het stuk tussen de snelweg en Enter, het volgende dorp, baarde me zorgen. Ik was dan ook aangenaam verrast toen in de praktijk bleek dat het waterschap de laatste jaren niet stil heeft gezeten. Met positieve gevolgen voor de natuur en ook voor mij.

“Enter vooruit!” verder lezen

Reggelopen rondom Goor

Tijdens onze loopjes langs de Regge volgen we zoveel mogelijk de loop van de rivier. De Regge loopt van Diepenheim noordwaarts naar Ommen. In deze eeuw heeft de rivier haar loop terug gekregen die zij in de vorige eeuw verloor.

Hoezo: geen natuur meer in Nederland. Roodbont koeien laven zich aan de verfrissende koelte van de Hagmolenbeek.

Voor de wandelaar wordt dit land er ieder jaar beter op, stel ik opgelucht vast wanneer we de Regge volgen rondom Goor. Thuis had ik me over de stafkaart nog de nodige zorgen gemaakt. Het is ons plan om de loop van de Regge zoveel mogelijk te volgen. Dat lukt in en ten noorden van Goor prima maar de terugtocht naar station Goor moet natuurlijk ook een beetje de moeite waard zijn. Gelukkig bleek de Hagmolenbeek voor het grootste deel aan die wens te voldoen. De laatste kilometers van vandaag door en langs het bedrijventerrein en de bungalowwijken van Goor geeft dit rondje een slot dat de vergelijking met een gemiddelde avondvierdaagse moeiteloos doorstaat.

“Reggelopen rondom Goor” verder lezen

IJsclub Goor

Iedere winter is het weer spannend: zodra het één nacht heeft gevroren slaat bij mij de koorts toe. Kan er geschaatst worden?
Ik ben niet de enige getuige de vele ijsbanen die ons land kent. En dan bedoel ik niet kunstijsbanen maar échte ijsbanen: natuurijs. Ofschoon er zelden natuurijs ligt herken je een ijsbaan het hele jaar door. Aan de lichtmasten, aan het dijkje rondom een weiland en natuurlijk aan de mooie clubgebouwtjes.

Het stenen clubhuis van IJsclub Goor straalt van de ambitie.

Aan de rand van het Twentse Goor ligt de ijsbaan van ijsclub Goor. Een drie sterren accommodatie met als klap op de vuurpijl een eigen straatnaam: de IJsbaanweg, dat kunnen maar weinig ijsbanen zeggen.
De ijsbaan ligt op een prachtige locatie vlak langs de Regge, de rivier die in Goor nog slechts amper een metertje breed is. Naast het puik onderhouden clubhuis en materiaalhok is de ijsbaan voorzien van permanente verlichting en heeft de club een trainingsgroep die wekelijks op kunstijs traint.

Diepenheim – Weldam

Tijdens onze loopjes langs de Regge volgen we zoveel mogelijk de loop van de rivier. De Regge loopt van Diepenheim noordwaarts naar Ommen. In deze eeuw heeft de rivier haar loop terug gekregen die zij in de vorige eeuw verloor.

Ten noorden van Diepenheim duikt De Regge onder het Twentekanaal door

De tweede dag van onze verkenningen rond de Regge brengt ons verschillende keren in aanraking met moderne kunst. Niet vreemd want Diepenheim timmert al jaren aan de weg als “centrum voor beeldende kunst”. Nadat we eerst een stukje hebben gelopen langs de vijvers in het park van landgoed Diepenheim komen we ons riviertje al snel tegen. Het is nog steeds een smalle en behoorlijk rechte sloot van nauwelijks meer dan een meter breed. Wel is al te zien dat de begroeiing langs de oevers volgens de laatste inzichten van modern waterbeheer is ingericht. De hoge scherpe waterkant is wat schuin afgegraven en tussen het hoge gras waarover we lopen groeien al de eerste koekoeksbloemen en andere vrolijk gekleurde plantjes waarvan ik de namen niet weet.

“Diepenheim – Weldam” verder lezen

Reggelopen

Tijdens onze loopjes langs de Regge volgen we zoveel mogelijk de loop van de rivier. De Regge loopt van Diepenheim noordwaarts naar Ommen. In deze eeuw heeft de rivier haar loop terug gekregen die zij in de vorige eeuw verloor.

Vlakbij havezate Westervlier vinden we het eerste zichtbare stukje van de Regge.

In plaats van de East Highland Way in Schotland lopen Karin en ik vandaag ten zuiden van Diepenheim in Twente. Het coronavirus houdt ons in Nederland. Maar niet getreurd: wandelen in Nederland is ook mooi. Zeker rondom Diepenheim.

Het plan is om de komende tijd telkens een stuk rondom de Regge te lopen. Deze rivier vormt de grens tussen Twente en Salland. We kennen vooral de omgeving tussen Ommen en Nijverdal. Het stuk stroomopwaarts van Diepenheim tot Nijverdal is nagenoeg onbekend terrein.

Als je goed kijkt zie je havezate Westervlier in de verte. Uitzicht vanaf een wandelbankje aan een weggetje dat we thuis op de kaart nog niet konden traceren maar eenmaal aan de wandel tegenkwamen.
“Reggelopen” verder lezen

Poldertocht 123: Zomer 2019 “The poldertocht must go on.”

Sinds de zomer van 1989 lopen de polderlopers bij ieder nieuw seizoen een tocht door de polder om de volgende ochtend bij zonsopkomst de eerste zonnestralen van het nieuwe seizoen te begroeten in het Observatorium tussen Lelystad en Swifterbant.

Corona hield heel Nederland en dus ook de polderlopers in de greep. De week voor de lentetocht van 2020 werden de maatregelen om het virus te bestrijden dagelijks aangescherpt. Al snel werd het de polderlopers duidelijk dat juist het polderlopen een van de weinige sociale activiteiten was zonder risico voor verspreiding van de corona.

“Poldertocht 123: Zomer 2019 “The poldertocht must go on.”” verder lezen

Poldertocht 122: Winter 2019 De finish van de Tour de Polder

Sinds de zomer van 1989 lopen de polderlopers bij ieder nieuw seizoen een tocht door de polder om de volgende ochtend bij zonsopkomst de eerste zonnestralen van het nieuwe seizoen te begroeten in het Observatorium tussen Lelystad en Swifterbant.
Polderjubilaris Steenaart is langs het de Vlaardingervaart op weg naar Schipluiden.

Finish Tour de Polder

Poldertocht 122 gaat de geschiedenis in als de afsluitende etappe van de Tour de Polder. Deze provinciale etappekoers begon drie jaar geleden in het Zeeuwse Vrouwenpolder. Aanleiding voor dit initiatief was het feit dat zelfs de meest doorgewinterde polderlopers na meer dan honderd tochten een klein beetje waren uitgekeken op hun Flevopolder. “Het was tijd voor een verfrissing”, legt polderlooppionier Metz uit, “na zoveel jaren raak je zelfs op de mooiste provincie van Nederland een keertje uitgekeken. Bovendien heeft Nederland meer polders dan alleen de grootste polder waar alle poldertochten tot nu toe door heen hadden gelopen.”

“Poldertocht 122: Winter 2019 De finish van de Tour de Polder” verder lezen

Etappe 11: Kelmis – Aken

Een wandeling rondom Zuid-Limburg is een wandelgids van Alex Buis. Wij hebben de laatste drie etappes gelopen en doorkruisten vele malen de taalgrens. Vlak over de grens maar geen spoor van Nederland.

A&O hostel Aken

De matrassen in onze hostel zijn vergelijkbaar met mijn ‘strapazier fähige Freizeitmatte’ die ik ooit voor een paar guldens heb gekocht. Het geeft je het gevoel op een campingmatje te liggen hetgeen het vakantiegevoel natuurlijk verhoogt.
Wanneer we in een van de vele Konditoreien op het station aan de koffie en broodjes zitten zijn we helemaal tevreden. Een van de weinige pluspunten van Duitsland zijn behalve het Weißen bier de vele Konditoreien. De prijs-kwaliteitverhouding is, zeker vergeleken met Nederland, onovertroffen. Ze zijn alle dagen van de week geopend en het assortiment is overweldigend. Voor een schijntje hebben we allebei twee bekers koffie en twee verschillende broodjes. Genoeg om met een goed gevulde maag (en de nodige mueslirepen voor je weet maar nooit) onze derde etappe te lopen.

“Etappe 11: Kelmis – Aken” verder lezen

Etappe 10: Val Dieu – Kelmis

Een wandeling rondom Zuid-Limburg is een wandelgids van Alex Buis. Wij hebben de laatste drie etappes gelopen en doorkruisten vele malen de taalgrens. Vlak over de grens maar geen spoor van Nederland.

In tegenstelling tot gisteren lijkt het vandaag droog te blijven. De zon knijpt zelfs zo nu en dan tussen de wolken door. Tijdens het ontbijt blijkt het personeel wel degelijk een woordje Nederlands te spreken. Letterlijk één woordje: “kamer”. We lopen via een piepklein paadje omhoog naar een oriëntatiepunt vlak boven het dorpje Saint Jean Sart. Behalve blaffende honden horen en zien we geen levende ziel op deze maandagmorgen. De oriëntatietafel is zeer “episch” vormgegeven: als je door je knieën zakt en je oog over het bronzen oog op de tafel laat gaan ontvouwt er zich een grijs en donker berglandschap. Volgens Karin lijkt het op “game of thrones”, een fantasy-achtige apocalyptische tv-serie.

“Etappe 10: Val Dieu – Kelmis” verder lezen