Auteur: Maarten Metz

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Je cherche pleistèrs

Ik ben al lang klaar voor de start wanneer Karin begint aan haar benenreparatie-werkzaamheden. Pleisters, blarenpleisters, tape, talkpoeder en stukjes wol tussen de tenen. En daarna heel behoedzaam de sokken en schoenen aantrekken. De pharmacie heeft aan haar een goede klant. Gisteren in Dudelange vijf medewerkers van de plaatselijke apotheek geraadpleegd om uiteindelijk een rolletje ‘leukoplast’ te bemachtigen. Lastig hoor in het Frans: pleisters op een rolletje. ‘Roulle?’ of in gebarentaal met de bijbehorende geluiden: ‘ritsssss’.

“Dag 25: Dudelange – Thionville” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

All in

We krijgen bij de Ibis al een beetje het All-in gevoel. Niet dat ik daar ervaring mee heb maar wanneer je voor de derde achtereenvolgende keer hetzelfde ontbijtbuffet aantreft gaat het bij mij kriebelen. Dat is dan wel heel decadent maar toch kan ik er niet goed tegen. En dan is Ibis bij lange na niet het meest luxe hotel in deze stad. Ook zo iets: door de week is het twintig procent duurder dan in het weekend. Al die bankmedewerkers declareren hun onkosten natuurlijk en dan kijkt niemand op een paar tientjes meer. De baas betaalt. Daarom verplaatsen wij onze rugzakken naar de jeugdherberg, vlak onder de Pont Charlotte, in het benedendeel van de stad. Rondom Dudelange, de bestemming voor vandaag, zijn geen campings te vinden en de hotels zijn er peperduur. Dus lopen we vandaag naar Dudelange en gaan met de trein weer terug. Morgen per trein weer naar Dudelange en dan lopen we met onze rugzakken verder naar het zuiden.

“Dag 24: Hesperange – Dudelange” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Place de Metz

Met lichte tegenzin verlaten we de stad. Eerst nog het Place de Metz bezocht, een historische plek. Zo worden wij gewaar want hier werd de basis gelegd voor het Verbond van kolen en staal: de voorloper van de huidige Europese Unie. We waren toen we Luxemburg binnen liepen bij Troisvierges ook al een monument tegengekomen dat hier aan herinnert.
Loraine, de receptioniste van de Ibis Styles, knikt vriendelijk wanneer ik haar erop wijs dat haar naam het geografische doel van onze tocht is. Wat betreft de naam natuurlijk. Het spreken in het Frans blijft moeilijk, een onschuldig praatje over een woordspeling kost me al de nodige hoofdbrekens. Laat staan dat mijn ‘grap’ uit de verf komt.
Lang geleden hoorde Luxemburg gewoon bij ons, bij de Republiek der Zeven Vereenigde Nederlanden. Geen gek idee trouwens om deze situatie weer in ere te herstellen. België mag ook wel weer bij ons. Landschappelijk, culinair en cultureel gezien een immense kwaliteitsverbetering voor ons frugale calvinistische landje.

“Dag 23: Luxemburg – Hesperange” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Kamer zonder uitzicht

’s Ochtends tikt de regen gezellig maar gestaag op het zinken dak van het dakkapelletje dat voor een groot deel ons uitzicht vormt. Verder lukt het met een beetje moeite nog een stuk van de achterkant van een huis te zien vanuit onze hotelkamer. Ik ben niet zo’n doorgewinterde hotelbezoeker. Die enkele keer dat ik in een hotel beland is het uitzicht altijd vergelijkbaar. Tijdens deze tocht hebben we een paar keer onze toevlucht genomen tot een hotel en iedere keer weer was het uitzicht verpletterend. In Aachen bijvoorbeeld keken we uit op een trappenhuis van een gebouw dat sterk deed denken aan een voormalig ziekenhuis in voormalig Oost-Duitsland. In Venlo konden we uitzicht hebben op het nieuwe Limburgs Museum en het stationsplein maar werd het wederom de achterkant met onbelemmerd zicht op een galerijflat. Het gasthof in Gereonsweiler keek uit op een binnenplaats. Het had de sfeer van wat ik me voorstel bij een motel in Amerika. Een veranda kon je het niet noemen, meer een langgerekt balkon waar drie deuren op uitkwamen. Op de balustrade stonden volle asbakken. Was overigens wel de eerste keer dat ik wakker werd achter de vermaarde Duitse rolgordijnen. Er scheen licht door smalle horizontale spleetjes onze kamer in.

“Dag 22: Mersch – Luxemburg” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Het Beloofde Land

Weer een perfecte wandeldag ofschoon ik vermoed dat Karin daar anders over denkt. Direct vanuit Diekirch gaat het omhoog via mooie steil omhooglopende karrensporen. De route die ik weken geleden thuis heb uitgestippeld blijkt na eventjes zoeken redelijk te kloppen. Het landschap in Luxemburg lijkt op deze dag wel het Beloofde Land. De geur van de vele bloesems, met name meidoorn, de tevreden grazende koeien en de prachtige boomgaarden. En dat in een glooiende omgeving met zo nu en dan wat schaduw die meer dan welkom is. Want warm is het ook vandaag.

“Dag 21: Diekirch – Mersch” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Modelspoorbaanlandschap

Een nagenoeg perfecte wandeldag vandaag. Eigenlijk voor het eerst sinds ons vertrek. De temperatuur is gunstig, het is zonnig maar bewolkt. De blaren onder de voeten van Karin lijken onder controle. Ik hoor vandaag in ieder geval geen klachten. Bovendien lijkt het kaartlezen ons vandaag beter af te gaan dan gisteren.
Onze tocht begint op de camping in Stolzenbourg en loopt via prachtige kruip-door-sluip-door paadjes naar het stuwmeer ten westen van Vianden. Daar pauzeren we en heeft Karin contact met een journalist van De Stentor die van plan is volgende week af te reizen naar Metz om verslag te doen van onze heroïsche intocht. De rest van de dag brengt ons verder uit het dal van de Our en gaat door een soort modelspoorbaanlandschap naar Diekirch in Luxemburg. Zo op het eerste gezicht is Luxemburg een perfect land. We zien alleen maar huizen die goed in de verf zitten en van tevredenheid glimmende bolides.

“Dag 20: Stolzenbourg – Diekirch” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Kaartlezen

Kaartlezen is een van onze sterkste kanten. Vinden we allebei. Vandaag gaat het helaas tot twee keer toe mis met als gevolg dat we moeten omlopen én niet over die leuke kronkelende wandelpaden lopen die in rood op de kaart zijn getekend. We lopen over dikke gele wegen die vooral door motorrijders gebruikt worden. Die zijn er hier veel, motorrijders, en geef ze eens ongelijk, het is hier prachtig rijden over glooiende wegen, goed geasfalteerd en met veel campings die helemaal zijn ingericht voor motorrijders. Fietsers zien we hier nauwelijks, daar zijn de colletjes misschien net te steil voor. Wandelaars komen we trouwens ook bijna niet tegen. Ook gisteren niet op het magnifieke wandelpad tussen Ouren en Dasburg aan de westelijke oever van de rivier.

“Dag 19: Dasburg – Stolzenbourg” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Langs de Our

Mooier dan dit zal het nooit worden. We lopen de hele dag met het riviertje de Our diep beneden onder ons. Ons voetpad slingert van links naar rechts, van beneden naar boven en weer naar beneden en weer naar rechts en weer omhoog. Na twee dagen rust durft Karin het aan om weer mee te lopen. Waar ze eigenlijk na een paar uur op de eerste en enige camping onderweg wilde stoppen besluiten we toch halverwege de dag om door te lopen. Op de camping was weliswaar bier maar verder niets te eten. We lopen dus door naar Dasburg.

“Dag 18: Ouren – Dasburg” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Nu al in Metz

We ontbijten in Sankt Vith en wanneer we klaar zijn gaan de eerste frieten het vet alweer in. Ik laat de stad snel achter me en passeer de snelweg ten zuiden van deze sympathieke plaats. Al snel bereik ik mijn bestemming: Metz. Heel toevallig zag ik dit plaatsje op de kaart toen ik mijn route bestudeerde. Een uurtje omlopen heb ik er wel voor over. Een plaats kun je het eigenlijk niet noemen want er is niet eens een officieel plaatsnaambord. Wel een straatnaambordje met mijn achternaam erop. Niet dat dit mijn verdienste is dat ik dezelfde naam heb als dit gehucht maar grappig vind ik het wel. Helemaal wanneer er even later een afgetrapt voetbalveld blijkt te zijn. Ik spreek een van de weinige aanwezige inwoners van Metz aan. Die vindt het prima om Metz in Metz te fotograferen. Ze had zelf nooit het verband gelegd tussen haar straatnaam en de hoofdstad van Lotharingen.

“Dag 17: Sankt Vith – Ouren” verder lezen

Een wandeling van ruim 550 kilometer van de voordeur van de familie Metz in Lierderholthuis naar de middenstip van het veld van FC Metz in Frankrijk.

Achterafweggetjes

Overal om me heen kwinkeleren de vogeltjes. De glooiende velden staan vol met gele paardenbloemen. De vele meidoornhagen omzomen de weilanden waar koeien gelukkig grazen. Het lijkt bijna te sneeuwen maar het zijn de witte pluizige katjes die neerdwarrelen uit de bomen. Tussen Butgenbach en Amblève volg ik de Schinderbach. Ik kies daarbij voor zoveel mogelijk achterafweggetjes (dat zijn trouwens bijna alle weggetjes hier). Ik prijs mij gelukkig dat ik zomaar op een maandagmorgen met mijn rugzak op en een goed ontbijt achter de kiezen bij een al even goede Konditorei door deze mooie wereld stap. “God schiep de wereld en ik stap er door heen” hadden we op een lint laten zetten dat aan het bloemstuk zat dat op de kist van mijn moeder lag. Het was haar lijfspreuk. (Ze had er trouwens meer: “Het kan wel op al is het lekker” zal ik nooit vergeten. Zelf maakte ik daar altijd van “Het kan op èn het is lekker!” dit leidde altijd tot een zuinig mondje bij mijn moeder die zeer sober leefde en erg streng voor zichzelf was. Dat heb ik niet van haar overgenomen: matigheid is mij vreemd. Ik zal niet snel een biertje afslaan of de eerste zijn die naar huis gaat.)

“Dag 16: Butgenbach – Sankt Vith” verder lezen