033 Lierderholthuis (H97)

Polderpeddelen

Polderlopers Pollmann en Weber hadden gedurende hun tochten vaak de verhalen gehoord over de tochten met de Springboot en de Zwaardvis. Andriesse ging gretig op deze interesse in en zodoende werd in de herfst van 1997 voor de derde keer in de geschiedenis voor een watertocht gekozen.

Vanaf Lierderholthuis werd er in twee kano’s naar Zwolle gepeddeld. Weber monsterde vanaf zijn aak de Hendrika in Zwolle aan en vanaf daar werd de IJssel opgezocht. De twee kano’s werden begeleid door de Zeehond, een eigenhandig door Johan en zijn vrouw Janet, gerestaureerde Aalsmeerder bollenaak. De Zee-hond escorteerde al zeilend de kano’s tot aan Kampen. Aan boord de poldervrouwen van Pollmann, Weber en Metz. Op deze laatste na bestond de gehele expeditie dus uit echte watersportliefhebbers.

Baggerslibspeciedepot

Na een voedzame nr 88 (vlees met pittige zwarte bonensaus) in Kota Radja peddelden de vier kanoërs de ondergaande zon boven de IJssel tegemoet. Op het onbewoonde Keteleiland werd aangelegd voor de nacht.
De volgende dag ging het vergezeld van een na-zomerzon richting Ketelhaven. De sluiswachter van Rijkswaterstaat zag de twee kano’s al aankomen peddelen. Maar, tijd is tijd en juist op dat moment ging zijn middagpauze in. De poldervaarders waren dus gedwongen een uurtje te verpozen rondom Ketelhaven. Een uur waarin zij zich vergaapten aan een zwaar professioneel ingerichte expositie over het Baggerslibspeciedepot. Een miljarden ver-
slindend project van Rijkswaterstaat om het afgevoerde IJsselwater te zuiveren van de gezondheid bedreigende zware metalen. Vanaf de sluis zagen onze vrienden vele baggerschuiten varen richting het hiervoor kunstmatig opgespoten eiland. Helaas bood de expositieruimte geen koffie. Daarom werd nog een bezoek gebracht aan het, inmiddels naar Lelystad verhuisde,
Scheepsarcheologisch Museum. Behalve twee in witte schorten gestoken Oost-Duits aandoende ambtenaren van Rijkswaterstaat werd ook hier geen koffie gevonden. Wel was het uur wachten omgevlogen en was de sluiswachter
weer op zijn post. Behalve twee kano’s verplaatste hij duizenden kubieke meters met zware metalen vervuild IJsselmeerwater de Flevopolder in.
Na een dag peddelen onder de warme zon troffen de kanoërs Lourens Vellinga aan het eind van de route. Door familieomstandigheden had hij tijdens de tocht ontbroken. Het meegebrachte krat pils maakte echter alles goed.